OC

കുട്ടിക്കാലം തൊട്ട് നടന്നു വന്ന വഴികളിൽ കണ്ട ഒരുപാട് കാഴ്ചകളിൽ ഒന്നായിരുന്നു പ്രായമായവരുടെ മുഖങ്ങൾ..... എന്നും പ്രിയപ്പെട്ട മുഖങ്ങളായിരുന്നു അവ താനും.... ഒരു ദിവസം പള്ളിയിൽ പോയപ്പോൾ സ്വന്തം കൂട്ടുകാരൻ ഓടയിൽ വീണപ്പോ ഒരു പുഞ്ചിരി തോന്നിയെങ്കിലും അവൻ അവന്റെ മുറിവ് വച്ചു കെട്ടി കൊടുത്തു. പിന്നീടങ്ങോട്ട് വളർന്ന സൗഹൃദം ഒരുപാട് ഉയരങ്ങളിലെത്തി. എന്നും പ്രായമായവരുടെ കൂടെ ചിലവിടാൻ അവനു അതിയായ ആഗ്രഹം ആയിരുന്നു..... ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ മുന്നോട്ട് പോകാൻ എപ്പോഴും കൊതിച്ചിരുന്നു അവൻ.. പുഞ്ചിരിയോടെ അല്ലാതെ അവൻ ഒന്നിനേം കണ്ടിട്ടില്ല.... പിന്നീടങ്ങോട്ട് വളർന്നു വന്നപ്പോൾ സൗഹൃദങ്ങൾ മാറിവന്നു... ഇല കോഴിയുന്നത് പോലെ പഴയ കൂട്ടുകാരെ ഉപേക്ഷിച്ചു പുതിയ കൂട്ടുകാർ വന്നു... അവൻ മാറിതുടങ്ങി...... പിന്നീടെപ്പോഴോ അവൻ പഠിച്ച വായിത്താരികളും കവിതകളും സ്വന്തം അമ്മൂമ്മ പറഞ്ഞു തന്ന കഥകളും മറന്നു തുടങ്ങി.... കാലത്തിന്റെ വിസ്മയങ്ങളിൽ നിന്നും ഉയർന്നു വന്ന ചിന്തകളും മരണമൊഴികളും കാലം കടന്നു പോകുമ്പോൾ മറന്നു പോക്കൊണ്ടിരുന്ന ഓരോ മുഖങ്ങളും അവൻ മറന്നു കൊണ്ടിരുന്നു.... അത് അവനെ തളർത്തി.... ഒരു ഭിത്തിയിൽ നിന്നും അപ്പുറത്തെ ഭിത്തിയിൽ കാണാൻ പറ്റാത്ത വിധം അവന്റെ ചിന്തകൾ കഠിനമായി....... അവൻ ചലിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു..... സൂര്യനും നക്ഷത്രങ്ങളും പ്രകൃതി മുഴുവൻ ചലിക്കുന്ന പോലെ....... ന്യൂട്ടൻ തുടങ്ങിയ സിദ്ധാന്തങ്ങളൊന്നും അവൻ പഠിച്ചില്ല... കാരണം അവനെ സ്പർശിച്ചത് സാഹിത്യമായിരുന്നു.... കാലവും കോലവും മാറാത്ത സാഹിത്യം...... മഴത്തുള്ളികളിൽ നിറഞ്ഞു നിന്ന ജാലകണികകൾ പോലെ അവൻ തന്നിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നും ഒളിഞ്ഞു നിന്നും പ്രതിഭലിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു... അപ്പോഴും അവൻ ഓർത്തു അവൻ പണ്ട് കണ്ടിരുന്ന ആ ചുളിഞ്ഞ മുഖം എവിടെ പോയെന്ന്.....

Nb:ഷിജോ ജോർജ്ജ്